Twee weken geleden liep mijn af ‘5AM club challenge’ af. De challenge bestond erin dat ik 17 dagen lang om 5 uur ’s morgens ben opgestaan om twee extra uur te creëren waarin ik ongestoord mijn ding kon doen. Tijd voor een korte evaluatie.
Aanleiding
Om 5 uur? En WAAROM zou iemand vrijwillig om 5 uur opstaan. De aanleiding was het lezen van Robin Sharmans boek ‘The 5AM Club’. Ik had er al over gehoord: mensen, zoals Tony Robbins en Michelle Obama, die écht om 5 uur opstaan om tijd te hebben waarin ze ongestoord kunnen werken, mediteren of wat dan ook. Het leek iets voor anderen en ik had nooit overwogen om het ook zelf toe te passen. Maar na het lezen van het boek was ik verkocht en wie mij een beetje kent weet dat ik altijd te vinden ben voor uitdagingen: koude douches, intermittent fasting, marathon van Berlijn op inline skates, … laat maar komen.
Een beetje impulsief beslist, onmiddellijk kenbaar gemaakt via social media en voila er was geen weg terug. Ik heb de challenge langzaam opgebouwd, de wekker iedere dag een kwartiertje vroeger gezet tot er onverbiddelijk 5:00 te lezen stond.
Ervaring
Doorgaans word ik wakker voor de wekker, niet zo de eerste dag. Om 5:00 was het de wekker en niet mijn interne klok die me wekte. Wakker is nog niet uit bed. Daarvoor deed ik beroep op Mel Robbins 5-4-3-2-1 rule. Haar hack bestaat erin dat je, voor je de kans krijgt te twijfelen en met je eigen hoofd begint te discussiëren, achterwaarts telt alsof je een raket gaat afvuren (die rakket ben je dan zelf). Na de ‘1' 'zeg je ‘GO’ tegen jezelf en je veert uit bed. Het werkt feilloos, ik kan het iedereen aanraden. Eenmaal uit bed is het ergste achter de rug. Of toch bijna want sinds februari begin ik mijn dag steevast met een plons(je) in een onverwarmd zwembad. Ik twijfel even want het is nog donker. Er begint een gesprek in mijn hoofd: ‘Nu?’, ‘Later?’ of ‘Vandaag maar eens niet?’. ‘Niet’ is geen optie en ‘later’ is niet ideaal, ‘Beter eerst bewegen en dan mediteren’ zegt mijn lineair logisch brein. Met de zaklamp van mijn gsm naar buiten richting de pool. Het water is ondertussen 12 graden, wat letterlijk het dubbel is van waar ik in februari begon. Twaalf graden blijft koud voor alle duidelijkheid. Ik stap langzaam het laddertje af, adem heel diep in, focus me en dompel me onder tot aan de hals. Ik voel hoe mijn adem benomen wordt, extra diep en langzaam ademen is de boodschap. En concentratie! Ik blijf roerloos zitten tot ik 5 keer rustig kan ademenen zonder grimassen te trekken en klim het laddertje weer op. Zalig nagloeiend ga ik weer naar binnen en begin mezelf warm te bewegen, ik beeld me in dat er een goeie beat opstaat (nu muziek vollen bak opzetten is geen goed idee wil ik de rest van het gezin niet wekken) en begin aan een geïmproviseerde choreografie bestaande uit een mix van Qi Gong, Yoga en ongedefineerde danspasjes tot ik weer lekker warm heb. Het begin voelt wat stram maar na een tijdje merk ik dat mijn lichaam vloeibaarder voelt, het stroomt vanbinnen. Ondertussen is het al bijna half 6, time flies when you’re having fun ! De vogeltjes worden wakker en ik maak me klaar voor mijn meditatie. Ik begin steevast met een paar minuten adem en mindfulness meditatie waarbij ik mijn gewaarzijn uitbreid in de ruimte. De zuivere klanken van het vogelengezang bereiken mijn oren, ik ben helemaal aanwezig. Ik zit nog een kwartier met mijn mantra en sluit af met dankbaarheid. Ik som minstens drie zaken op waar ik dankbaar voor ben, gewoon wat er spontaan in me opkomt, soms heel grootse zaken, soms ‘kleine’ vanzelfsprekendheden die helemaal niet meer vanzelfsprekend zijn wanneer je er bewust bij stilstaat. Ik eindig het eerste uur met 10 minuten bewust stilstaan bij mijn intenties voor de dag. ‘Wie wil ik zijn vandaag?’,‘Wat voor soort moeder wil ik zijn vandaag?’ ‘Een controlerende? Neen, vandaag zullen mijn kinderen ervaren dat ik hen vertrouw, ik ben een ‘aanwezige afwezigheid’, ze zullen me niet als (te) aanwezig ervaren maar voelen dat ik er ben, just in case ze me toch zouden nodig hebben…’. ‘Wie wil ik zijn op het werk, hoe ga ik vandaag een zinvolle bijdrage leven aan de missie van Colruyt Group?’ en ‘Hoe werk ik verder aan mijn eigen projecten?’, ‘Hoe kan ik mensen verder inspireren om het leven te gaan leiden dat echt bij hen past?
Om 6 uur maak ik me klaar en vervolgens werk ik nog een klein uurtje verder aan mijn eigen project. Ook dit gebeurt in alle rust, met de vogeltjes - die ondertussen aan hun tweede concerto begonnen - op de achtergrond.
Om 7 uur hoor ik gestommel boven, la famille s’éveille…
Nu mag er gebeuren wat er wil gebeuren, ik heb al gedaan wat ik écht wilde doen en ben helemaal klaar om de dag op me af te laten komen.
Wat maakt het nu zo heilzaam voor mij?
Is het het vroege uur of is het het feit dat ik écht tijd heb voor mezelf, tijd waarin ik zeker niet zal gestoord worden? Ik neem aan dat het een combo van beide is. Samenwonend met man en drie tieners in een huis dat op zijn zachtst uitgedrukt niet te groot is, snak ik soms naar momenten om het huis voor mij alleen te hebben. Er is altijd wel iemand thuis en aangezien ik geen ‘eigen ruimte’ heb, verblijf ik voordurend in een ‘gedeelde ruimte’. Ik weet het, dit klinkt verwaand, op een dag, en die dag staat aan de voordeur, zijn ze allemaal het huis uit en zit ik - oud en wijs - alleen in mijn huis, dus dankbaarheid voor wat nu is overheerst. Maar toch die nood aan alleen zijn is reëel en wordt helemaal ingevuld door om 5 uur ’s morgens op te staan. Niemand kom ik tegen, daar kan ik vanop aan. De rust die ik ervaar is meer dan die van mijn gezin dat nog slaapt, ik voel dat een groot deel van de wereld nog in een diepe rust verkeert en die rust laat ik helemaal binnenkomen.
Voor de challenge was ik gedurende de dag vaak bezig met het inplannen van me-time: ‘Straks over de middag trek ik me op het werk even terug in de meditatieruimte’, ‘Wanneer ik thuis kom ga ik eerst even zitten’, ‘Voor ik slapen ga doe ik nog wat restorative yoga’… Die plannen werden vaak doorkruist door dringende meetings of ander appel dat op mij gedaan werd of gewoonweg door te moe te zijn…. Met heel veel frustratie als gevolg. Door die dingen die belangrijk zijn eerst te doen schep ik rust in de rest van mijn dag, waar iedereen mee kan van genieten. Dit is voor mij de gootste win van heel de challenge.
Ik besef dat mijn ervaring heel erg gekleurd is door mijn persoonlijke situatie, indien je alleen woont en minder nood hebt aan tijd ‘alleen’, indien je geen full time job met een eigen project combineert dan zal de nood aan 2 uur extra tijd misschien niet zo groot zijn. Of misschien kun je die ongestoord tijd evengoed vinden tussen 7 en 9. Maar dan nog nodig ik je uit om de rust en stilte die er om 5AM aanwezig is eens te komen proeven.
Q&A
Zo vroeg opstaan is dat niet te pijnlijk?
Het moment zelf van opstaan, het letterlijk uit je warm bed in een koude omgeving stappen vind is inderdaad pijnlijk. Maar dat is het om 6uur, 7uur of zelfs 8 uur evengoed voor mij. Het feit van mijn warme comfortzone te verlaten doet pijn, niet het feit dat het 5 uur is in plaats van 6h30.
Hoe laat ga je dan slapen?
Ik ga in de week doorgaans rond 10 uur slapen, dat deed ik vroeger ook al. Ik ben altijd al een ochtendmens geweest, lang opblijven vind ik moeilijker dan vroeg opstaan, maar 5 uur was toch een grote stretch, zelfs voor een ochtendmens.
Slaap je dan wel voldoende?
Ik neem aan van wel. Ik voel geen verschil met een uur/anderhalf uur later opstaan. Ik denk dat 8 à 8,5 uur slapen of 7 uur slapen en een uur zelfzorg in de vorm van yoga, meditatie,… hetzelfde ‘herstellende effect’ hebben. Ik heb de challenge natuurlijk maar een goeie twee weken gedaan, maar in die tijd heb ik me overdag nooit moe gevoeld en dat lijkt me het beste criteria om te bepalen of ik genoeg slaap kreeg.
Waarom ben je gestopt?
Omdat we sinds 8 mei een puppy een huis hebben. De kleine Scott moet zijn ritme nog vinden en wordt bij het minste geluid wakker. Indien ik om 5 uur zou opstaan dan is hij eveneens wakker: me-time zit er dan niet in want het beestje vraagt veel aandacht. En lange wandelingen zijn ook nog geen optie met een pup van 2 maanden.
Ga je het nog doen?
Zeker weten, ik mis die ‘gestolen ochtenduren’ maar nu eerst aandacht aan de hond en een nieuw evenwicht vinden.
Wat is het allerbelangrijkste dat de challenge je bracht?
RUST door tijd te creëren voor mezelf, zelfzorg en tijd om aan mijn eigen project te werken. Ik genoot heel de dag van het feit dat ik het belangrijkste, wat ik echt nodig heb en wilde doen, al gedaan had.
