Eind augustus begin september, het moment waarop ik graag vakantie neem. Waarom zo laat? Het is een weloverwogen en doordachte keuze. Als kind hield ik op mijn bord het lekkerst ook altijd voor het laatst. Zo ga ik ook met mijn vakantie om. Heel juli en augustus ben ik dankzij een trager ritme, kinderen thuis, mooi weer en vakantieverhalen van collega's al half in vakantiesfeer, wanneer ik me al vrij uitgerust voel krijg ik als kers op de taart, eind augustus mijn échte vakantie.
Vakantie, afgeleid van het Latijnse vacatio betekent letterlijk een periode waarin je vrij bent en je dagelijkse activiteiten staakt. Dit jaar kozen wij zoals velen voor een staycation, maar hoe doe je dat dan, je dagelijkse activiteiten staken. Niet werken lukt aardig als je in dienstverband werkt, de dagelijkse activiteit van eten maken, was en plas loslaten is minder evident. In mijn boek pleit ik ervoor om heel bewust af en toe niets te doen en jezelf te vervelen. Gisteren was zo'n dag: er stond niets op het programma, we gingen nergens heen, er stond geen bezoek gepland, we hadden alles in huis om een lekkere maaltijd te bereiden en we waren voldoende bij met de was. De dag begon iets later, het ochtendritueel ging iets trager, maar daarna was er geen ontsnappen meer aan: ik werd plots geconfronteerd met een enorme witte bladzijde in mijn agenda waarop in grote letters stond: VERVELEN. Ik probeerde het nog wat voor me uit te duwen: "Moest ik niemand aan het station oppikken of afzetten?", "Hadden we écht alles in huis om te eten?"
Ik voel me graag nuttig, hou me graag zinvol bezig en werk voor een bedrijf dat operational excellence hoog in het vaandel draagt, wat helemaal bij mijn natuur past. Deze dag zou een uitdaging worden. Ik zou de woorden van Blaise Pascal : "Tout le malheur des hommes vient d’une seule chose, qui est de ne savoir pas demeurer en repos dans une chambre" aan den lijve gaan ondervinden.
Ik had me de dag voorgesteld in een tuinstoel luierend in de schaduw van onze treurwilg op een hete zomerse dag. Sinds mijn vakantie begon lijkt de zomer voorbij. De tuinstoel werd de zetel in de woonkamer. Met een gezellige sjaal rondgeslagen nestel ik me in de zetel, theekan bij de hand, gsm buiten handbereik. Hier zit ik dan. Wachtend op ... Godot? Mijn hoofd vertelt me dat dit zalig is, net wat ik nodig heb en bovendien "I walk my talk". Misschien kan ik een dutje doen? Uitgerust zijn voor een najaar dat beloofd heel druk te worden. Oei ,ben ik nu niet weer doelbewust bezig? Ik merk mijn oordelen op: mag niet, moet, zou beter, ... ik observeer alle vertrouwde gedachten en ik kan erom lachen. Waar ben ik toch mee bezig? Waarom alles zo moeilijk maken voor mezelf?
Tegen de middag worden mijn zenmeesters (alle drie met een talent voor niksen) , wakker en nestelen zich naast mij in de zetel. Eén hand op de afstandsbediening, de andere houdt de gsm vast. Netflix wordt geopend en aflevering 3 van seizoen 4 van één of andere reeks verschijnt. Ik ben de enige die met mijn volle aandacht naar het scherm kijkt. Al snel begint het ook mij te vervelen, maar omdat ik geen gsm heb ter verstrooing zoek ik afleiding in mijn hoofd. Ik begin in gedachten een blog te schrijven en fantaseer over een nieuw boek.
Na een paar uur zet mijn zoon de tv af, ik reclameer en hoor hem een zin zeggen die meestal uit mijn mond komt. "Oh, maar je was toch niet écht aan het kijken!" Iets in mij zegt me dat ik toch ook goed op weg ben...
Hoe doe jij dat niksen, je vervelen?
