De laatste tijd denk ik vaak aan het kleine meisje en de zeesterren. Na een zware storm ligt het strand bezaaid met aangespoelde zeesterren. Een klein meisje begint de zeesterren, één voor één terug in de zee te gooien. Een voorbijganger ziet haar bezig en merkt op: "Hou er toch mee op, er zijn er zoveel, de situatie is hopeloos, het maakt geen verschil.' Het kleine meisje pakt een nieuwe zeester op en gooit ze de zee in: "Vraag maar eens aan deze zeester of het een verschil maakt!".
Ik herken mezelf zowel in de voorbijganger als in het kleine meisje. Soms lijkt iets zo hopeloos en groot dat er geen beginnen aan is. Gelukkig is het kleine meisje in mij groter dan de voorbijganger. Het kleine meisje is mijn idealistische krijger die blijft strijden voor de goede zaak ook al lijkt het uitzichtloos.
Het begin van de Covid 19 crisis ging gepaard met een mix van angst en onzekerheid maar ook en vooral hoop op een andere, een betere, toekomst. Crisis is tenslotte toch een uitnodiging tot kritisch in vraag stellen en prioriteiten herdefiniëren.
Het rendementsdenken en eindeloos consumeren zou eindelijk plaats maken voor een samenleving waar respect, duurzaamheid en solidariteit de belangrijkste waarden zijn.
Allicht wat naïef van mij?
We zijn ondertussen enkele maanden verder en staan aan het begin van de tweede golf. Waar blijft die nieuwe samenleving?
Die nieuwe maatschappij hebben we zelf te bouwen.
De kracht van de eenling.
Zelf heb ik de keuze om met kleine stapjes een verschil te maken. Er is niets krachtiger dan elke dag opnieuw kleine inspanningen te herhalen. Iedere dag opnieuw inertie, gemak of onoplettendheid overwinnen. En zo een zaadje planten, misschien nieuwsgierigheid opwekken en wie weet een bron van inspiratie zijn voor je directe omgeving. Het momentum van de eenling kan een hele samenleving inspireren.
Kleine stapjes waar ik pak op heb in Covid 19 tijden zijn natuurlijk het respecteren van de hygiëne voorschriften maar er is veel meer dat ik kan doen richting een meer leefbare samenleving.
Dit zijn vandaag mijn top 5 kleine engagementen die er wel degelijk toe doen:
- zoveel als mogelijk lokaal consumeren (ook al betekent dat geen next day delivery)
- het gesprek over bubbels blijven aangaan met mijn pubers (en empathisch luisteren naar hun verlangens en berzorgdheden)
- wanneer ik wandelend een medeburger passeer, deze vriendelijk goeiedag wensen ook al kijkt die mij niet aan (vroeger zei iedereen hier goeiedag, nu kijken de meeste mensen naar hun schoenen wanneer ze iemand kruisen)
- mezelf op een nieuwsdieet zetten (2 x per dag stand van zaken controleren is meer dan voldoende)
- nog meer dan anders dankbaarheid beoefenen (als tegengewicht voor alle angst en spanning die ik om me heen voel)
Welke kleine of grote zeesterren gooi jij terug in zee?
